ये है मेरे अपने
वे मानते है मुझे घर
घर
जो उनको देता है
एक प्यारी सी जगह
जो है उनकी अपनी
आझाद है वे यहां...
किसी संग्रहालय से
कई बेहतर
है उनकी जिंदगी
वह स्वतंत्र है
मैं उनकी स्वतंत्रता का
सम्मान रखता हूं
मैं जंगल हूं
सबको अपने मे समा लेता हूं!
-आसावरी समीर
प्रत्येकाच्या घरी एक आनंदाचं झाड असतं
पाना फुलांनी ते कधी बहरतं
कधी शुष्क निष्पर्ण होऊन सुकतं
प्रत्येकाच्या घरी एक आनंदाचं झाड असतं
ऊर्जेचं खतपाणी दिलं की
सुंदर फुलांमधे ते हसतं
लक्ष न दिल्यास खुंटतं
प्रत्येकाच्या घरी एक आनंदाचं झाड असतं
आपणच ठरवायचं
निराशेच्या गर्ततेत त्याला लोटायचं
की हसऱ्या सुंदर मनाने त्याला फुलवायचं
प्रत्येकाच्या घरी एक आनंदाचं झाड असतं
जे आनंद देत, आनंद घेत उभं असतं
आणि त्याचं उभं असणं हेच सर्व काही असतं
प्रत्येकाच्या घरी एक आनंदाचं झाड असतं...
-आसावरी समीर
सकाळच्या
कोवळ्या लख्ख
चमचमत्या सूर्यप्रकाशात
मी न्हाऊन निघाले..
प्रसन्न मनाने हळूच
सृष्टी कर्त्याला विचारले
“ का रे असे जग निर्माण केले ?
एकीकडे आहे
प्रकाशित पायवाट
प्रसन्नतेने नटलेली...
तर दुसरी कडे आहे
एकाकी पायवाट
काळोखात बुडालेली...”
हळूच तो हसला…
म्हणाला,
“अगं, पायवाट आहे तीच
पण ठेवायची काळोखात
की लख्ख मिणमिणत्या दिव्यांनी
उजळवायची प्रकाशात
हे तर आहे
तुझ्याच हातात...
बघ जमतय का..”
अनुभव...
 |
सुचतेच काही तरीलिहायला गेलो तर...कधी एक ओळशहाणी असते...कधी वेडीशहाणपणाच्या भरातवाहावत जाणारी...वेडेपणातगटांगळ्या खाणारी...सुचायला असतातशंभर विचार डोक्यातकधी उलटेकधी सुलटेकधी सरळ...पानावर येतातआपसूक तरंगत...सुचले नाही तर काय?शांत मिटूनपडून राहावे स्वस्थभावना येतात मगघेऊन दस्तक...सुचणे होऊनजातोशेवटी एक खेळविचार आणि भावनांचावर्तनातून होतोकधी व्यक्तनाहीतर निजलेल्याचाफ्यात राहतोअव्यक्त!
निसटू नये
सुटू नये
घड्याळाचे गणित
चुकू नये
आला वेळ
गेला वेळ
बघावा काही
ताळमेळ
हाती काही
आले का
सुंदर काही
झाले का
कोणी कोठे
फुलले का
काही छान
जमले का
वेळ जाणे
गेला कसा
कळीचे फूल
झाले तसा!
खूप आनंदी आहे आयुष्य भरभरून जगले तर सुख दुःखांच्या पार जाऊन क्षणाक्षणांनी वेचले तर खूप आनंदी आहे आयुष्य टवटवीत ठेवले तर भरल्या आभाळाकड...
